φθονέω

φθον-έω, [tense] aor. ἐφθόνησα, later

A

ἐφθόνεσα LXX To.4.7

, JHS46.45 (Athens, iii/iv A.D.), AP5.303, 7.607 (Pall.), Nonn.D.3.159:—[voice] Med., [tense] fut. in pass. sense

φθονήσομαι D.47.70

:—[voice] Pass., fut

φθονηθήσομαι X.Hier.11.15

: [tense] aor.

ἐφθονήθην E.El.30

, X.Mem.4.2.33, etc.: [tense] pf. part.

ἐφθονημένος J.AJ6.11.10

, Vett.Val.330.2: ([etym.] φθόνος):—bear ill-will or malice, grudge, be envious or jealous,

I abs.,

εἴ περ γὰρ φθονέω τε καὶ οὐκ εἰῶ διαπέρσαι, οὐκ ἀνύω φθονέουσα Il.4.55

,56; κρείττων δόξα τῶν φθονούντων too high for envy, D.3.24; εἰ πέφυκε φθονεῖν τὸ θεῖον (cf.

φθονερός 1.2

) Arist.Metaph.982b32: c. acc. etinf., οὔτε τινὰ φθονέω δόμεναι I do not grudge that any should give thee, Od. 18.16;

οὐ φθονῶ σ' ὑπεκφυγεῖν S.Ant.553

;

τὸ μὲν σὸν οὐ φθονῶ καλῶς ἔχειν E.Med.312

;

ἐφθόνησαν [οἱ θεοὶ] ἄνδρα ἕνα βασιλεῦσαι Hdt.8.109

; ἔφη (sc. ὁ Σωκράτης)

φθονεῖν τοῦς ἐπὶ ταῖς φίλων εὐπραξίαις ἀνιωμένους X.Mem.3.9.8

;

ὁ φθονῶν ἐπὶ κακοῖς τοῖς τῶν πέλας ἡδόμενος Pl.Phlb.48b

.

2 c. dat. pers.,

πτωχὸς πτωχῷ φθονέει καὶ ἀοιδὸς ἀοιδῷ Hes.Op.26

;

οὐ φ. ἀγαθοῖς Pi. P.3.71

;

φ. φασὶ μητρυιὰς τέκνοις E.Ion1025

;

τισὶ φ. καὶ δυσμενῶς ἔχειν Isoc.12.241

, cf. 8.13; freq. with part. added, φ. τινὶ εὖ πρήσσοντι to envy him for his good fortune, Hdt.7.236,237;

παιδικοῖς φ. οὐσίαν κεκτημένοις Pl.Phdr.240a

, cf. Lys.27.11; without a Noun expressed, καλῶς πράττουσι, πλουτοῦντι φ., Isoc.1.26, Lys.21.15, etc.: c. dat. rei,

φ. τοῖς ἀγαθοῖς τινος X.Cyr.2.4.10

(v.l. ἐπὶ τοῖς ἀγ., cf. Isoc. 1.26;

ἐφ' οἷς ἕτεροι ποιήσαντες ἐτιμήθησαν φ. D.20.151

): c. gen. rei,

τοῦ εὐτυχέειν φθονέουσι καὶ τὸ κρέσσον στυγέουσι Hdt.7.236

; οὐδέ τί σε χρὴ ἀλλοτρίων φθονέειν to be envious because of other men's goods Od.18.18: c. dat. pers. et gen. rei, bear a grudge against a person on account of a thing, E.HF1309.

3 resent, c. gen.,

τῆς δοκήσεως τῶν κερδῶν Th.3.43

: c. dat. rei, feel righteous indignation at,

ταῖς εὐπραγίαις τινῶν Isoc.8.124

; also c. dat. pers., Id.4.184, D.28.18.

b φ. τινὶ folld. by ει . . , or ἐάν . . take it ill or amiss that . . , Hdt.3.146, X.HG2.4.29; μή μοι φθονήσητ', ει . . Ar.Ach.496: abs., φ. ἐάν τις . . Lys.3.9; φθονεῖς ἄπαις οὖσ', εἰ . . E.Ion1302; also φ. τινὶ ὅτι . . , X.Cyr.3.1.39; φ. ὅτι . . Lys. 24.3, dub.l. in 18.16.

II refuse from feelings of envy or ill-will, grudge, c. inf.,

οὐκ ἂν φθονέοιμι ἀγορεῦσαι Od.11.381

;

μὴ φθόνει κιρνάμεν Pi.I.5(4).24

;

φράσαι E.Med.63

;

σαυτὸν ἐπιδοῦναι Ar.Th.249

; μὴ φθονήσῃς is freq. in dialogue, do not refuse to do a thing,

μὴ φ. διδάξαι Pl.R.338a

, cf. Hp.Mi.372e, Smp. 223a; also

μὴ φθόνει μοι ἀποκρίνασθαι Id.Grg.489a

; μὴ φθονήσῃς alone, Id.Prt.320c;

δῆλον ὅτι οὐ φθονήσει Ἱππίας ἀποκρίνεσθαι Id.Hp.Mi.363c

;

οὐδενὶ πώποτε ἐφθόνησα Id.Ap.33a

: c. part.,

μηδέ μοι φθόνει λέγων A.Th.480

(nisi leg. λόγων): c. acc. et inf.,

τί φθονέεις . . ἀοιδὸν τέρπειν; Od.1.346

: c. dat. et inf.,

τῇ δ' οὐκ ἂν φθονέοιμι . . ἅψασθαι 19.348

;

οὔτοι φθονῶ σοι δαιμόνων τιμᾶν γένος A.Th. 236

.

2 grudge, refuse to grant a thing,

φθονήσας μήτ' ἀπ' οἰωνῶν φάτιν, μήτ' εἴ τινα . . μαντικῆς ἔχεις ὁδόν S.OT310

: c. dat. pers. et gen. rei,

οὔ τοι ἡμιόνων φθονέω Od.6.68

;

μηδέ μοι φθονήσῃς εὐγμάτων A.Pr.583

(lyr.), cf. E.Hec.238;

μή μοι φθονήσῃς τοῦ μαθήματος Pl.Euthd.297b

, cf. X.Cyr.8.4.16;

φ. τοῖς ἑαλωκόσι τῆς σωτηρίας Plb.6.58.5

: c. gen. rei only, to be grudging of a thing, πέπλων, καρποῦ, E.HF333, Pl.Mx.238a; μηδ' ὀλίγης φθονέσῃς γαίης JHS l. c.

III [voice] Pass., to be envied or begrudged, Hdt.3.52, S.Fr.188, E.El.30;

διὰ σοφίαν φ. ὑπό τινος X.Mem.4.2.33

;

ἐπ' ἐσθλοῖς E.Fr. 814

(lyr.);

φθονηθέντα ὑπὸ Μοίρης JRS18.30

([place name] Phrygia): c. gen., to be grudged a thing,

φ. τοῦ γάμου ὑπὸ δαιμονίου τινός Plu.2.772b

.